Poród bez bólu? Tak to możliwe!

Już w wieku 12 lat gdy przez zupełny przypadek obejrzałam w telewizji akcję porodową wiedziałam, kobiety mają zdecydowanie trudniejszy żywot. Kolejne lata sprawiły, że potwierdzone to zostało w wielu innych dziedzinach życia. Jednak samego porodu bałam się najbardziej aż do dnia 14 września 2015 roku. Wtedy na świat, siłami natury przyszedł mój pierwszy syn ❤.

Za pierwszym razem wszystko było nowe, nieznane. Uczucie jakie mi towarzyszyło to zarówno przerażenie jak i ekscytacja, że już za chwilę nasz dzidziuś ujrzy światło dzienne. Czułam też lęk przed tym czy podołam, czy świat będzie dla niego łaskawy, czy ja będę wystarczająco dobrą mamą.
13 września 2015 roku, niedziela 19.00 mówię mężowi jedziemy do szpitala, ile można zwlekać. Od świtu czułam regularne skurcze ale nie mogę rodzić pomyślałam. Śpiewam na porannej mszy. Pojechaliśmy do kościoła. Cała parafia modliła się o szczęśliwe rozwiązanie. Brat Rafał żartował, że musi szybko skończyć nabożeństwo gdyż w razie akcji nie posiada umiejętności położniczych. Później obiad i serial. Mówię mojemu K. jedziemy a on mi oświadcza: „plisss… jeszcze jeden odcinek” 🙈. Takim cudem na porodówce wylądowałam wieczorem. I wiecie teraz hit! Mówię położnej, że nie mogę rodzić w niedzielę, bo kiedyś babcia powiedziała, że dzieci urodzone tego dnia są leniwe. Śmiałam się z nią długo. Okazało się, że mam 2 cm rozwarcia i wody płodowe zaczynają się powoli sączyć. Wykonano telefon do mojej ginekolog i zdecydowaliśmy wspólnie… rodzimy. Było to 3 dni przed planowaną datą. Podpisałam dokumenty potrzebne anestezjologowi. Widziałam, że potrzebuję znieczulenia. Mój próg bólu jest bardzo niski. Przebito mi wody płodowe, dostałam znieczulenie (w kroplówce jedna ma czas działania ok 20 h-24 h w zależności od tempa jej podania) i podano mi oksytocynę, która miała na celu przyspieszenie akcji porodowej. Efekt tego był taki, iż w oddzielnym pokoju spałam sobie przez całą noc budzona przez położną, która przychodziła sprawdzić rozwarcie co godzinę. Mąż spał w fotelu obok. Nad ranem zaczęła się akcja. Szybki telefon do ginekolog i była. Taka drobna kobieta a ma w sobie masę siły. Bije od niej pewność siebie i w przeciągu sekundy wiedziałam, że będzie dobrze. Czułam bóle parte na tyle by wiedzieć kiedy przeć. Nie krzyczałam a płakałam jedynie ze szczęścia gdy po kilku parciach wręczono mi mój maleńki (blisko 4 kg) cud. ❤

Moje podejście bardzo się zmieniło do porodu właśnie w momencie gdy okazało się, że piękno nie musi rodzić się w bólach. Dziecko to prawdziwy dar, a postęp w dziedzinie medycyny z pewnością jest kolejnym.

Drugi poród był zdecydowanie szybszy. Totalnie zaplanowany. W 39 tc. umówiłam się do szpitala. Chciałam urodzić najpóźniej w piątek gdyż w sobotę K. miał zaplanowany ślub ( jest fotografem) a w niedzielę, ginekolog dwu tygodniowy urlop. Nie mogłam czekać tak długo. Doktor An jest moim ginekologiem od kiedy mieszkam w Belgii. Była ze mną w najtrudniejszych momentach. Ciąża z małym O. nie była prosta. Ryzyko utraty dziecka towarzyszyło mi prawie do końca ciąży. Ufałam jej i nie wyobrażałam sobie, że może nie być tego dnia przy mnie. Mimo różnego przebiegu ciąży akcja porodowa za drugim razem wyglądała dokładnie tak samo z tą różnicą, że trwała zdecydowanie krócej a i też ja nie czułam już przerażenia.

W Polsce wielokrotnie słyszałam, że oksytocyna i znieczulenie zewnątrzoponowe nie jest ani dobrym, ani bezpiecznym rozwiązaniem. Poszerzyłam wiedzę w tym temacie… znałam skutki uboczne, a mimo wszystko zdecydowałam się na to właśnie rozwiązanie i to dwukrotnie. Nie żałuję i żałować nie będę (mimo powikłań za pierwszym razem). Z perspektywy czasu myśląc o porodzie nie mam traumatycznych wspomnień. Przeciwnie, było to coś wspaniałego. Otoczone ogromem miłość i czułości… nie bólu i strachu. Był ze mną mąż i to jemu, mojej ginekolog jak i całemu personalowi zawdzięczam wiele.

Ps zamieszczone w tym wpisie zdjęcia są wykonane podczas narodzin Olivierka.
Mężu dziękuję Ci dziś za nie. Dziękuję Ci nie tylko za zdjęcia ale przede wszystkim za wspaniałych synów. Dziękuję Ci również za to, że jesteś najlepszym Tatą❣ Za to, że byłeś w tym szczególnym momencie. Nadal uważam, że moja rola była trudniejsza😅. Sama ciąża i poród są ciężkie dla organizmu kobiety, ale pamiętajmy drogie Panie, że ojcowie też są bardzo ważni. Wspierajmy się nawzajem i mówmy otwarcie o swoich potrzebach. Będzie nam wtedy łatwiej iść przez życie i wychowywać nasze szkraby na dobrych i kochających ludzi.